چه گریزیست ز من ؟

چه شتابیست به راه ؟

به چه خواهی بردن

در شبی این همه تاریک پناه ؟

مرمرین پلهٔ آن غرفهٔ عاج

ای دریغا که زما بس دور است

لحظه ها را دریاب

چشم فردا کور است

نه چراغیست در آن پایان

هر چه از دور نمایانست

شاید آن نقطهٔ نورانی

چشم گرگان بیابانست

مِی فرومانده به جام

سر به سجاده نهادن تا کی

او در اینجاست نهان

می درخشد در مِی

گر به هم آویزیم

ما دو سرگشتهٔ تنها ، چون موج

به پناهی که تو می جویی ، خواهیم رسید

اندر آن لحظهٔ جادویی اوج !

-----------------------------
فروغ فرخزاد

هر شب

سکوت و تنهایی ام را

میریزم توی کاسه ی صبر

و میپاشم پای درخت دلتنگی هام...

درختی که دیگر دارد می رسد به آسمان !

تن تو در آتش دستهای من شعله ور می شود؟
یا دستهای تو تنم را به آتش می کشد؟
کدام؟
گل قشنگم!
در این بازی آب و آتش , شب و روز به هم ریخته
یا ماه و خورشید از آسمان گریخته اند؟

چند این شب و خاموشی؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح برانگیزم

گر سوختنم باید، افروختنم باید
ای عشق بزن در من، کز شعله نپرهیزم

صد دشت شقایق چشم، در خون دلم دارم
تا خود به کجا آخر، با خاک در آمیزم

چون کوه نشستم من، با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخیزد، آنگاه که برخیزم

برخیزم و بگشایم ، بند از دل پرآتش
وین سیل گدازان را ، از سینه فرو ریزم

چون گریه گلو گیرد ، از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افروزد، در صاعقه آویزم

ای سایه ! سحر خیزان دلواپس خورشیدند
زندان شب یلدا ، بگشایم و بگریزم.
________________________________________

"تا صبح شب یلدا" شاعر : امیر هوشنگ ابتهاج «ه‍.الف سایه»

ایـــن روزهــــا خــوابــــم نمـی آیــد …
فـقــط مـــی خـــوابـــــم
کــــه بیـــــدار نبــــاشــــم!
تا نبینم ....
نشنوم ......
حس نکنم بی مهری ها را ...
دو رویی ها ...
سردیها .. بی عاطفه گی ها را و ... ...
***********************
شبتون ستاره بارون ......

برو ای عقل ، ای شب ، ای غم ، ای تشویش ، ای حسرت

که من با مستی امشب ، رازهای دیگری دارم

قـول داده ام ...
. . .
گـاهـــــــــــــی ،
. . .
هــرازگاهــــــــــــی ...
. . .

ای خداوند یکی یار جفا کارش ده
دلبر عشوه گر سرکش خونخوارش ده !
چند روزی ز پی تجربه بیمارش کن
با طبیبان دعا پیشه سر و کارش ده !
تا بداند که شب ما به چه سان میگذرد
درد عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده!!!

من در پناه شب
از انتهای هر چه نسیمست می وزم
من در پناه شب
دیوانه وار فرو می ریزم
با گیسوان سنگینم در دستهای تو
و هدیه می کنم به تو گلهای استوایی این گرمسیر سبز جوان را
با من بیا
با من به آن ستاره بیا
نه آن ستاره ای که هزاران هزار سال
از انجماد خاک و مقیاس های پوچ زمین دورست
و هیچ کس در آنجا از روشنی نمی ترسد
من در جزیره های شناور به روی آب نفس می کشم
من
در جستجوی قطعه ای از آسمان پهناور هستم
که از تراکم اندیشه های پست تهی باشد
با من رجوع کن
با من رجوع کن
به ابتدای جسم
به مرکز معطر یک نطفه
به لحظه ای که از تو آفریده شدم
با من رجوع کن
من ناتمام مانده ام از تو

من
پری كوچک غمگینی را
میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نیلبک چوبین
مینوازد آرام، آرام

پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه میمیرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد ...

فروغ فـــــــرخزاد

بعضي شب ها دلت مي خواد هرچه سريعتر تمام بشه ولي لامصصصصصب مگه ميگذره..... اون شب ها كه خوشي كه كلا صبح شبي وجود نداره...

امشب شب آرزوهاست. آرام بنشین و چشمانت را ببند، مراقبه ای کوتاه انجام بده، به هر آیینی که هستی، و برای همه مردم جهان، هموطنانت، دوستان و خودت بهترین آرزوها را از خداوند بخواه. من نیز بهترین آرزوها را برای تو دوست خوبم و همه مردم خواهم داشت. خدا همه آرزوهای به جا و به حق شما را مستجاب کند. آمین

امشب خسته ام کاش ميشدگوشه اى نوشت خداياامشب خسته ام فردابيدارم نکن.

بیهوده نهان مکن رخت را در شب
آسوده رها نما تو زلفت هر شب

سودای فروش فخر در سر داری
سوگند خورم تورا ببینم یک شب

به جست و جوی تو
بر درگاه ِ کوه میگریم،
در آستانه دریا و علف.
به جستجوی تو
در معبر بادها می گریم
در چار راه فصول،
در چار چوب شکسته پنجره ئی
که آسمان ابر آلوده را
قابی کهنه می گیرد.
. . . . . . . . . . . .
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
تاچند
تا چند
ورق خواهد زد؟
***
جریان باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهر مرگ است.-
و جاودانگی
رازش را
با تو درمیان نهاد.
پس به هیئت گنجی در آمدی:
بایسته وآزانگیز
گنجی از آن دست
که تملک خاک را و دیاران را
از این سان
دلپذیر کرده است!
***
نامت سپیده دمی است که بر پیشانی آفتاب می گذرد
- متبرک باد نام تو -
و ما همچنان
دوره می کنیم
شب را و روز را
هنوز را...

با تو ...

فرصتی تازه می خواهم

با تو تا مرز نفس کشیدن عشق

با تو تا لبه ی پرتگاه دل

با تو تا انتهای بیراهه ی دوست

خواهم آمد!

تو را جستجو خواهم کرد

نه در شلوغ آدم ها!

که در خلوت بی انتهای خواب

که "تو "را

هر شب به من مژده میدهد...

با تو ...

مجالی تازه می خواهم

تا از کهنگی واژه های سرد

لباسی بدوزم به اندازه ی تن بی قراری خود

با تو ...

سکوتی تازه می خواهم

تا بشکند هیاهوی شلوغ آدمکان را

تا به تو رسیدن...

جانی تازه می خواهم

با تو میشود تا دوباره ی زندگی رفت

تا تکرار لحظه های نایاب دوست داشتن!

دست به شانه های عشق می زنم

گرد غم از لباس دل می زدایم

و با خنده ای

دوباره دست زندگی را می گیرم

و تا بالای حضورت میکشم...

تا به تو رسیدن

فاصله نفسی ست!

نفس آخرم برای تو باشد!

برای

تا به تو رسیدن....

از سرزمین بی کسی ها، از تبار تنهایی ، می آیم تا خلوتم را با تو قسمت کنم پس با تو می گویم.... صدایم را می شنوی...؟

با تو میگویم

فانوس

شبی از شبها تو مرا گفتی شب باش

  من که شب بودم

و شب هستم

و شب خواهم بود

شب شب گشتم

به امیدی که تو فانوس نظرگاه شب من باشی…

دلم باز امشب گرفته
بیا تا کمی با تو صحبت کنم
بیا تا دل کوچکم را
خدایا فقط با تو قسمت کنم ...

با خیال تو بسر بردن اگر هست "گناه"...
باخبر باش که من غرق گناهم همه شب.....!

اﯼ ﮐــﺎﺵﺩﻟﯿــﻞ ﺷـﺐ ﺑﯿــﺪﺍﺭﯼ ﻫﺎیـم ﻭﺟـﻮﺩ ﺗـــﻮ ﺑــﻮﺩ ﻧــﻪ ﺟــﺎﯼ ِ ﺧــﺎﻟﯿــﺖ